De Baai van de Somme

Midden november. Niet meteen het seizoen om te flaneren met een ijsje over de dijken van de charmante kuststeden aan de Opaalkust... Het grijze en kille weer nodigt des te meer uit om te wandelen over zand, kiezelstenen en krijt langs de kliffen van Picardië. Kilometers ongerepte kust en een uniek erfgoed geparfumeerd met de zilte lucht van zee en schelpen. Wie kan daar nee op zeggen? Kom mee en ontdek de Baai van de Somme.

De Baai van de Somme of Baie de Somme strekt zich uit over maar liefst 70 km², vertrekkend van het puntje van Marquenterre tot aan de overzijde in Cayeux-sur-Mer, en gevuld met uitzonderlijke, fragiele én beschermde landschappen. Baie de Somme, een UNESCO-werelderfgoed, is wellicht één van de mooiste baaien ter wereld en fascineert iedereen die oog, oor en neus heeft voor natuurwonderen op enkele uurtjes van hier.

De Baie de Somme is eigenlijk zoveel als het estuarium van de rivier de Somme. Dat is een moeilijk woord om zoveel te zeggen als de zeer brede, trechtervormige en langzaam uitdeinende monding van een rivier. Zowel het 'zoete' water van de rivier als het zoute zeewater geraken er vermengd en net dat brakke water zorgt voor heel wat bijzondere planten en dieren. Planten zoals zeekraal of lamsoor, maar vooral ook allerlei soorten watervogels en zeehonden duiken in de omgeving op.

De getijdenwerking is er erg spectaculair, want op enkele uren tijd lijkt de baai als een bad leeg te lopen en blijven er alleen her en der plassen, maar vooral veel slijkzones. Je kan de baai op dat moment in enkele uren te voet oversteken, maar best niet zonder een gids, want zoals vaak blijft het toch wel een uitdagende tocht.

Een beetje verder ligt de belangrijke trekpleister Ault met zijn eindeloze kiezelstrand, een oase van rust en hoge, witte krijtrotsen. Het zijn deze rotsen die in de negentiende eeuw er al voor zorgden dat personen zoals Victor Hugo hun weg naar Ault wisten te vinden. Mede door zijn gedichten werd Ault in die periode één van de populairste badplaatsen aan de Opaalkust. De belle-epoque huizen zijn dan misschien wat vergane glorie en in afwachting van herstel en een likje verf, de klifkusten daarentegen zijn absoluut impressionant. Toch maar uitkijken als er op wandel bent, want af en toe dondert er nog wel eens een krijtblok naar beneden, omwille van het poreuze, zachte krijtmateriaal en vooral door de vogels die er wel eens nesten.

Een stukje terug in noordoostelijke richting ligt het Pointe du Hourdel, waar de Somme eindigt en de zee begint. Het is een excellente plaats om een lange wandeling aan te vangen. Je kan er de gele markeringen volgen, maar hou er rekening mee dat je wandeling door de vele natuurfenomenen en bijhorende verwondering en foto-stops, een stuk langer kan duren. In Le Hourdel vind je een kleine haven met een handvol vissersboten. Zeker hier moeten garnaalvissers het juiste getij afwachten om nog maar gewoon te kunnen uitvaren, gevolgd door een zwerm krijsende meeuwen. Het zee-gevoel is hier absoluut. Bij eb trekt de zee zich tot bijna 15 km terug het Kanaal in en krijg je vanuit Le Hourdel een schitterend panorama te zien over de vrijliggende baai.

Op wandel langs het wegtrekkend water met keien en fijn wit zand ligt een eind verder een relict uit vervlogen oorlogstijd. De verlaten en ondertussen gekantelde Hourdel-bunker staat symbool voor de tijd waarin Hitler de opdracht gaf om met de zogenaamde Atlantikwall de westelijke kusten te verdedigen tegen de geallieerden. Veel van deze bunkers zijn in de loop van de decennia volledig aangetast door erosie, instorting of in het zand begraven, maar deze Hourdel-bunker is vrij intact gebleven en - misschien door zijn oriëntatie, maar zeker ook door de kunstzinnige versiering - wellicht één van de meest imposante en instagram-waardige van de Franse kust!

En dan plots, uit het niets, één, twee, en dan geleidelijk aan meer en meer kleine grappige kopjes die uit het water steken. Dit is een uniek moment. We bevinden ons immers niet in de dierentuin, maar wel pal in de natuurlijke habitat van de zeehondenkolonie van de Sommebaai. Deze kolonie van de Sommebaai is zonder enige twijfel de grootste van Frankrijk.

Vanop het strand van Hourdel zien we met het wegtrekkende water steeds meer silhouetten op een zandbank: daar liggen de zeehonden! Aan het begin van de 20e eeuw waren ze volledig uit de streek verdwenen, maar sinds een 30-tal jaar zijn ze weer terug. De kolonie telt in sommige perioden tot wel 700 zeehonden bij elkaar. Bij eb verzamelen de zeehonden zich op de open zandbanken: een ideale plek om veilig te vertoeven, een plek waar ze rust en voedsel vinden.

De wandeling langs het water wordt ondanks het eerder grauwe novemberweer nooit saai. De tocht wisselt tussen oneffen en vlakke paden, schaduwen van groen meteen achter de duinen, de schuimende zee. Misschien net bij dit type weer ontvouwt zich tussen de lucht, de zeebodem, het getij en de kleur van het water een palet dat varieert van wit, beige, grijs tot hel blauw, wat zoveel schilders inspireert.

Wie zich graag eens in la douce France klein wil voelen tegenover imposante natuur, onmetelijkheid en uitgestrektheid van de zee en zover wil kijken als het oog reikt, is aan de Baai van de Somme op de juiste plaats. Volop genieten van gezonde lucht en een variatie in duinen, keienstranden, kliffen en een indrukwekkende getijdestroming kan op een ideale plek daartoe, een 4-tal uurtjes rijden van thuis . Allez-y ... en route!