De Italiaanse film over de ietwat stuntelige postbode in Il Postino is zonder twijfel één van mijn lievelingsfilms. Het verhaal brengt een mooi eiland, een dichter met heimwee, een wellustige dame én een eenvoudige, maar amoureuze postbode samen. De romantische ingrediënten voor een warme film op Valentijnsdag?
Tijdens één van mijn reizen door Italië bezocht ik het wonderlijk mooie eiland Procida, voor de Napolitaanse kust. Hierover schreef ik ook al een 'on the road' reisverhaal in een eerdere blogpost.
In 1994 werd onder andere dit eiland gekozen als één van de filmlocaties voor Il Postino of De postbode. Het meesterwerk werd nadien beloond met de nodige Oscar nominaties. Sinds die dag is het Pozzo Vecchio-strand zowat het 'Postino-strand bij uitstek' geworden voor iedereen die fan is van de minder commerciële film. Procida zelf werd in zijn geheel zelfs omgedoopt tot 'Postino-eiland'.
Met de jaren speelde de gemeente Procida hier ook (toeristisch) handig op in. Zo werd in 2010 de weg naar het eerder genoemde strand omgedoopt tot Via della Spiaggia del Postino, terwijl aan de verbreding van Corricella - ook één van de opnamelocaties - hulde werd gebracht aan de inmiddels overleden acteur Troisi met de Piazzetta Massimo Troisi.
Zonder het verhaal helemaal te verklappen, licht ik toch een tipje van de 'postino-sluier' met een zachte knipoog richting Valentijn.
Het verhaal begint met de bekende dichter Pablo Neruda die aankomt op een klein eilandje voor de Italiaanse kust, nadat hij uit zijn thuisland Chili verbannen is. De erg verlegen Mario, zoon van een visser, heeft geen zin om in de voetsporen van zijn vader te moeten treden en wordt postbode voor de dichter.
Het luidt een lange en aparte vriendschap in tussen de beiden, maar leidt vooral tot een echte wending in het leven van de onbeholpen postbode. Smachtend naar de mooie serveerster Beatrice van het plaatselijke havencafé, blijkt de vriendschap van Mario met de professionele dichter hem geen windeieren te leggen. Zo leert Mario van de dichter hoe een vrouwenhart te veroveren. Maar Pablo Neruda toont hem niet alleen de manier om met vrouwen te praten, maar doet hem opnieuw de schoonheid beseffen van zijn eigen, eenvoudige vissersdorp én het belang van op te komen voor je overtuiging. Het zal allemaal deel uitmaken van een nieuw en onontgonnen levenshoofdstuk voor onze lieve postbode, met alle mooie, maar ook harde kanten.
Het is uiteindelijk vooral de poëzie, de kracht én zachtheid van de woorden, die Pablo zijn postbode én vriend Mario influistert die verandering brengen. De hopeloos verliefde 'postino' doet glimlachen, vertederen en bij momenten een traantje wegpinken.
Mijn lieve dichter en kameraad, je hebt me in deze puinhoop gebracht, je moet me eruit halen. Je gaf me boeken om te lezen, je leerde me mijn tong te gebruiken voor meer dan het likken van postzegels. Het is jouw schuld dat ik verliefd ben.
Mario Ruoppolo, de postbode | vertolkt door Massimo Troisi
Hoe de film eindigt, wil uiteraard niet verklappen. Vele gedichten, metaforen, ontmoetingen, afscheid en gebeurtenissen later blijkt hoe belangrijk de vriendschap is geweest tussen dichter en postbode. En hoe fragiel het leven is - geluk en drama liggen soms kort bij elkaar.
"Il tuo sorriso si espande come una farfalla."
Je glimlach breidt zich uit als een vlinder.
Mario Ruoppolo, de postbode | vertolkt door Massimo Troisi
Voor de échte cinefielen zijn enkele extra weetjes zeker de moeite. Zo is de film gedeeltelijk based on true stories uit het leven van de dichter Pablo Neruda die in 1971 de Nobelprijs voor de literatuur kreeg. Maar ook de dramatische gebeurtenis waarbij regisseur en acteur Massimo Troisi een hartaanval kreeg en op 41-jarige leeftijd overleed de dag na de laatste opnames, geven een extra bijzondere dimensie aan de film. De kalme scènes en de mooie natuur vergroten de indruk nog die deze film achterlaat.
Voor wie graag filmlocaties opzoekt, is het handig om weten dat de film is opgenomen op twee verschillende eilandjes voor de Italiaanse kust.
Eéntje is zoals gezegd Procida, een eiland in de golf van Napels en overigens een zeer populaire filmlocatie. Meer dan 25 films werden er opgenomen, waarvan Il Postino en The Talented Mr. Ripley internationaal de meest bekende zijn. De 'osteria van Beatrice' is te vinden in de haven van Corricella en kan je nog steeds bezoeken.
De andere filmlocatie uit Il Postino is het eilandje Salina, één van de Eolische eilanden (pal naast Stromboli, het eilandje met de gelijknamige vulkaan). Salina ligt meer naar het zuiden, vlakbij Sicilië. Het huisje waar Pablo Neruda tijdens zijn verblijf in Italie heeft gewoond, bestaat echt en kan je vinden in Pollara. Alle scènes waarin de verschillende personages lopen of praten op het kiezelstrand werden gefilmd op Salina.
Tenslotte is - naast de verhaallijn en de schitterende Italiaanse decor - ook de muziek uit de film absoluut de moeite. De componist Bacalov kreeg er terecht een Oscar voor beste filmmuziek voor. Het centrale instrument van de filmmuziek is de bandoneon die de typische sfeer van Zuid-Italië oproept en je stante pede op het eiland lijkt te brengen.
Amore non conosce misura... De liefde kent inderdaad geen maat, maar dit jaar blijven we gedwongen, maar daarom niet minder gezellig thuis. Deze romantische film op het scherm, een wijntje en dekentje erbij, en je bent klaar voor een volwaardig en sfeervol alternatief.
En wie ondertussen al even wil kennismaken met postbode Mario en ervaren hoe hij het niet onder de markt heeft om Beatrice te benaderen, moet zeker al even onderstaande voorsmaakje bekijken.
Buon San Valentino!
Comentários