Procida... piccola ma bellissima isola italiana💚🤍❤️

"Procida...? Wat valt daar nu te beleven? Da's toch maar een eiland van een zakdoek groot..." Inderdaad piepklein, maar 4 km² onvervalste Zuid-Italiaanse eilandcharme blijkt na een dagtrip de omweg meer dan waard.

Nadat de ferryboot me op een uurtje tijd van het bruisende Napels naar onbekend - en dus onbemind - Procida heeft gebracht, zet ik voet aan wal in de 'grote' haven Marina di Procida. Het rotseilandje heeft die dag niet alleen een rustiek dorp met mediterrane huisjes, maar ook sprankelende baaien en oeroude architectuur uit de Romeinse tijd voor mij in petto. Het wordt een dag van overdonderende schoonheid, kuierend door smalle straatjes, Italiaanse geuren en smaken op terrasjes en een door azuurblauw water omgeven eilandje... Bellissima!

De hoofdstraat voert me al snel bergop, waar ik een eerste blik werp op het andere haventje van het eiland, Corricella. De zon zet in de bocht van het eiland de gekleurde huizen fraai in het ochtendlicht. Het betoverende zicht blijft uitnodigen tot nóg die extra foto... en een bezoekje later op de dag.

De weg Salita Castello slingert verder omhoog, door de oude Porta Romanica en rechtsaf onder de Porta do Mezz’omo recht het historisch fort Terra Murata in. Dit ‘ommuurde land’ is de oudste en hoogste woonkern van Procida. Op de afgeschermde rots konden de eilandbewoners zichzelf goed beschermen tegen piraten en andere vijandelijke invallen. Wanneer ik de Terra Murata bereik, kan ik de sinds 1980 leegstaande gevangenis goed overschouwen. De afgelegen locatie maakte van deze gevangenis duidelijk een ideale plek voor mensen met een levenslange celstraf.

Ik heb gelukkig niks op mijn kerfstok en dus kan ik wél mijn weg verderzetten. Het valt me op dat je als bezoeker op dit eiland niet meteen een voorgekauwde wandelroute nodig hebt. Het volstaat om je over te geven aan het dwalen door smalle straten en steegjes, het bekijken van passanten en hun drukke bezigheden vanop een bankje of gewoon lui te genieten van natuur, water en wind vanop één van de talloze uitkijkpunten die Procida rijk is.

Na een fikse rondwandeling tot de andere kant van het eiland en een tussenstop aan de vulkanische gesteenten en donkerkleurige stranden van Ciraccio daal ik terug af. Een omgeving van citroen- en sinaasappelbomen en fleurige huisjes met afbladderende gevels brengen me naar een overvloed aan bars, winkeltjes en restaurants aan het eerder opgemerkte haventje Corricella.

Beatrice!

Procida is naast een parel in de baai van Napels ook één van de locaties waar de beroemde film Il Postino (1994) werd opgenomen. De film vertelt het verhaal van postbode Mario die zijn liefde wil verklaren aan Beatrice, de uitbaatster van het lokale havencafeetje. Hierbij krijgt hij hulp van de op het eiland in ballingschap levende schrijver Pablo Neruda, vertolkt door Philippe Noiret.

"Non le ho detto niente. La guardavo e m'innamoravo."

Mario Ruoppolo | vertolkt door Massimo Troisi

Ik heb niets tegen haar gezegd. Ik keek naar haar en werd verliefd.

Voor wie de film gezien heeft, geeft het een bijzonder gevoel eindelijk op de kade te staan van het oude haventje Marina Corricella. Terwijl vissers aan hun boten en netten werken, gaan de terrassen open voor il pranzo, de lunch. Met een gelukje bemachtig ik een plaatsje bij La Locanda del Postino, het cafeetje waar postbode Mario gedichten schreef voor Beatrice. Het café uit de film is ondertussen een prima restaurantje geworden waar naast overheerlijke Italiaanse gerechten ook een kleine expositie over de film te vinden is.

Het verhaal van Massimo Troisi - die de rol van il postino speelt in de film - maakt de hele plek extra speciaal. Troisi die eigenlijk aan een hartafwijking leed, besliste eerst de film mee te maken vooraleer een noodzakelijke ingreep te ondergaan. De dag na de laatste opnames overleed hij aan een hartaanval...

Op Procida vliegt een dag voorbij, zonder enige haast.

Het Italiaanse ritme neemt je helemaal in bezit en het eiland raakt ongetwijfeld ook bij jou ergens de gevoelige snaar of minstens iets van la dolce vita dat jou kan bekoren.

Volg de massa dus een keertje niet richting Capri of Ischia, maar boek een (dag)retourtje Procida. Geniet van de gezellige drukte die er vooral door Italianen wordt gecreëerd, van de zee die overal vlakbij is, van het kleurenpalet dat de natuur en steegjes te bieden hebben. En zoek een échte herinnering die je nog lang van Procida doet proeven: wie weet een kilo van de sappige lokale citroenen om te confijten of - waarom niet - om zelf limoncello te maken. Buon viaggio!